Wiedza na temat właściwości mechanicznych tkanek roślinnych może zostać pogłębiona poprzez modelowanie numeryczne tkanek i procesów deformacji. Jednym z ważnych kroków procesu modelowania metodą elementów skończonych jest stworzenie wirtualnego modelu badanego przedmiotu. Wirtualny model jest zdefiniowany przez jego geometrię, właściwości materiału i warunki brzegowe, takie jak obciążenia i rodzaju podpór. W przypadku modelowania FEM, model strukturalny tworzymy na podstawie rzeczywistych obrazów z mikroskopu świetlnego. Parametryzacja odbywa się za pomocą wybranej metody, np. wektoryzacji, teselacji Voronoi lub teselacji eliptycznej. Następnie proces deformacji jest modelowany metodą elementów skończonych. Walidacja modelu może się odbywać poprzez porównanie z testem rozciągania lub ściskania przy pomocy mikrotestera.
